"Zima czarownicy", to ostatni już tom Trylogii Zimowej Nocy Katherine Arden. Aż żal, że to już koniec, ale wszystko co dobre, kiedyś musi się skończyć. Przyszedł czas na pożegnanie się z bohaterami.
Trzeci tom rozpoczyna się od momentu, kiedy Moskwa spłonęła, a Wasia musi odpierać ataki z każdej strony. Bez mocy i pomocy Morozki dziewczyna sama musi sprostać złu, które ogarnęło Ruś. Na domiar złego, jej stary nieprzyjaciel Niedźwiedź ma się dobrze i swoją mocą omamia Konstantego, który zaślepiony rządzą zemsty pragnie ujrzeć Wasię płonącą na stosie.
Droga do odzyskania równowagi i ładu na Rusi wiedzie przez najdalsze północne krainy, zapomniane jeziora utkwione w sercu mrocznego boru oraz Kulikowe Pole, na którym rozegra się jedna z najważniejszych bitew.
Katherine Arden w przepiękny sposób zamknęła historię Wasi. Zima Czarownicy pełna jest magicznych opisów przyrody i otaczającej rzeczywistości. Wraz z bohaterami przemierzamy bezkresne krainy snu i zapomnienia, mroczne lasy i pola bitew. To jest niewątpliwie największy atut pisarstwa Arden. Niesamowita plastyka i dar do snucia baśni.
W tej części autorka rozprawia się ze wszystkimi tajemnicami i niedopowiedzeniami. Dowiadujemy się bowiem, kto jest kim i rozumiemy już wszystkie motywy bohaterów. Co do ich kreacji, to chyba największe brawa otrzymuje pop Konstanty, który jako "złol" został niesamowicie przedstawiony. Od początku, już od pierwszego tomu wiemy, że jest z nim coś"nie tak". Wraz z rozwojem historii jego postać ewoluuje i zbacza na coraz to gorsza stronę, aż do momentu finału, w którym Konstanty musi zmierzyć się ze swoją własną grozą.
Nie można nie napisać o Niedźwiedziu, który jako ten zły, ale w sumie nie do końca , miał swój wielki wkład. Jest to szara postać, ciężko go zdefiniować. To trochę taki Faust, który złem czyni dobro, bo jak wiadomo, jedno bez drugiego nie może istnieć. I ten motyw przyświeca całej tej trylogii.
Zima Czarownicy to finał, na który bardzo czekałam. Jestem w pełni szczęśliwa tym, jak potoczyły się losy wszystkich bohaterów.
Polecam każdemu, kto kocha baśnie i klimatyczne powieści.
Ta książka znajduje się w "najlepszych tego roku". Na taką wampirzą historię czekałam, takiej pragnęłam! Jay Kristoff znów stworzył niesamowicie barwny oraz brutalny świat, w którym słonce nie wschodzi. Istnieje tylko ciemność i przeszywający chłód. Istoty nocy dziesiątkują wioski a Danton Voss wraz ze swoimi dziećmi pragnie zdobyć resztę świata. Jedynym ratunkiem jest stara legenda, mit o świętym Graalu, który przyniesie światłość. Ostatni ze Srebrnoświętych, Gabriel DeLeon podejmie się szalonej misji. Aby ocalić to, co zostało ze zgliszczy, Gabriel wraz z grupą przyjaciół odbędzie długą drogę usłaną krwią oraz trupami. Nie zabraknie tu dramatów, nie zabraknie cliffhangerów i niesamowicie pięknego stylu autora. Książka była wyzwaniem, ponieważ akcja dzieje się na trzech płaszczyznach czasowych. Mamy tu teraźniejszość, kiedy Gabriel został pojmany i opowiada historię swojego życia; mamy retrospekcje z czasu, kiedy był młodym uczniem Zakonu oraz czas, kiedy wraz z przyjació
Wspaniały Morozko i niesamowity Niedźwiedź :) Uwielbiam t ą trylogie.
OdpowiedzUsuń